KUTLU BİR MUHABBET HAFTASI

28 Şubat döneminin karanlıklarından kurtulmaya çalıştığımız bir dönemde uygulanmaya başlayan Kutlu Doğum Haftası, özellikle gençler arasında bir Peygamber muhabbeti dalgalanmasına vesile olmuştu. Bugün bir taraftan Peygamberine rol biçmeye kalkışanları, diğer taraftan da Müslüman dolandırıcılığında uzmanlaşanları bir araya getiren Kutlu Doğum Haftası muhalefeti, o günleri bize tekrar hatırlattı. Aşağıda, Kutlu Doğum Haftasının uygulanmaya başladığı ilk yıllarda yayınlanan bir yazımızı bulacaksınız.

Kaynak: http://www.yazarumit.com/

ÜMİT ŞİMŞEK

Kutlu Doğum Haftası, özellikle öğrencilere yönelik etkinlikleriyle, güzel bir gelenek oluşturdu. Bu etkinliklerin meydana getirdiği atmosfer ve ortaya çıkardığı cevherler sayesinde, nice zamandır milletin üzerinde biriken pasların silinmekte olduğuna ve Peygamber aşkının taze bir doğuşla canlandığına şahit oluyoruz.

Bu etkinlikleri bir diriliş, bir silkinme olarak görmekte mübalâğa yoktur; zira toplumumuz yakın zamana kadar Peygamber sevgisi konusunda bir hayli ürkütülmüştü. Allah’ın mülkünün nice sebep, yasa, kişi ve kurumlar arasında paylaştırılmasını umursamayan bir kısım insanlar, bir ara, nasıl olduysa, Peygamber ile ümmeti arasındaki gönül bağından şirk kokuları almaya başladılar. Oysa, vehmettikleri şeyin vukuuna dair hiçbir örnek ortada yoktu: ne bugün, ne dün, ne bu ülkede, ne İslâm âleminde. Eğer olsaydı, hemen her alandaki aşırılıklardan doğan onca bâtıl mezhep arasında, aşırı Peygamber sevgisinin yol açtığı bâtıl mezheplerden de bugün söz ediyor olmamız gerekirdi. Bugün böyle bir mezhep veya cereyanı, yahut bu ümmet içinde Peygamber aşkıyla yolunu şaşırmış bir ferdi kimse gösteremiyor. Ama, Peygamber sevgisinden boşalan yeri egolarıyla doldurmaya teşebbüs edenlerin zaman içinde nerelere rampaladıklarını net bir şekilde görebiliyoruz.

Peygamber ile ümmeti arasındaki ilişkiye dair pek çok âyet arasında, özellikle Tevbe Sûresinin sonundaki tanım dikkat çekicidir. Ümmetin tümünü muhatap alan bu âyette Peygamber “size çok düşkün, mü’minlere çok şefkatli, çok merhametli” olarak nitelenmiş ve “Sizin sıkıntıya uğramanız ona ağır gelir” buyurulmuştur. Bu, kalbinde iman taşıyan herkesi kucaklayan bir hitaptır. Onun için, bu ümmetin içinden herhangi bir ferdin, nerede ve ne zaman yaşarsa yaşasın, kendi sıkıntısıyla üzülecek bir Peygambere mensup olduğunu bilmeye hakkı vardır. Bu gerçeğin en önemli delili ve vesilesi ise salâvattır.

Salâvat demek, herhangi bir anda, herhangi bir yerde, kişinin gönlünden koptuğu gibi, doğrudan doğruya Peygambere gönderilen ve gönderildiği gibi yerini bulan bir selâm, bir armağan demektir. Bu armağan, kimden geldiği açıkça belli olacak şekilde, Peygambere sunulur.^[1] Kendisine salât ve selâm eden bir mü’min, Peygamberin nazarında, milyarlarca kişiden rasgele biri değil, bilinen ve sevilen bir dosttur. Bu dostluk, bütün bir ömür boyunca, hergün, tekrar tekrar vurgulanır. Her salât ve selâmla, ümmetinin her bir ferdi, kalbindekini ona bir daha sunar, kendisini ona bir daha hatırlatır. Artık bu gelip geçici bir dostluk değildir, tek taraflı bir muhabbet değildir. İnanan kimse için dua Rabbiyle arasında bir sohbet anlamını taşıdığı gibi, salâvat da Peygamberiyle bir muhabbet alışverişi demek olur. Zaten salâvat da bir rahmet duasıdır ve duanın ayrılmaz bir parçasıdır. “Duâmın tamamını salâvata ayırsam?” diye soran bir Sahâbîye, Peygamberimiz, “O zaman Allah senin bütün sıkıntılarını giderir, günahlarını da bağışlar” buyurmuştur.^[2]
Kutlu Doğum Haftası, ümmetinden Peygambere gönderilen armağanların kaynayıp coştuğu bir zamanı temsil ediyor. Hele bu armağanlar arasında, gencecik kalemlerden çıkan ve Peygambere hitaben yazılan öyle içten, öyle nitelikli yazılar var ki, zamanımızın yazarlarından birçoğuna mecburî ders olarak okutulsa yeridir diye düşünmekten insan kendisini alamıyor.

Peygamber muhabbetinde, dinimiz için olduğu kadar, dilimiz için de bir diriliş müjdesi var.

[1] Bk. Ebû Dâvud, Menâsik: 97, Salât: 201, Vitr: 26.

[2] Tirmizî, Kıyamet: 23.