ÜMİT ŞİMŞEK
Birbirinden farklı vesilelerle ortaya çıksa da, son zamanlarda iki önemli tartışmayı peş peşe yaşadık, hâlâ da yaşamaya devam ediyoruz. Bu tartışmalar – hakaretlerden, sövüp saymalardan, kör ve sağır tarafgirliklerden, haysiyet cellâtlıklarından ayıklandıktan sonra – derinlemesine incelenmeyi hak ediyor. Çünkü millet olarak içine girdiğimiz mücadelelerin ve bu mücadeleler içindeki sert dönemeçlerin ilerisinde bizi neyin beklediğini görmek zorundayız. Tabii ki bu arada sürprizlerle de karşılaşmamız kaçınılmaz olacak; doğru bildiğimiz yanlışlar yahut hiç bilmediğimiz doğrular belki de bizi zaman zaman ters köşeye yatıracak. Çünkü tarihi yaşarken görünen manzara, yaşanmış tarihi incelerken görünen manzara kadar net olamaz. Ve biz şu anda tarihi yaşıyoruz; şimdi yaşadıklarımızın geçmişteki veya başka coğrafyalardaki emsâlini yanlış veya eksik okuyacak olursak, hızla gelip geçtiğimiz dönemeçlerin bizi nereye çıkaracağını görmek imkânsız hale gelir ve yaşamakta olduğumuz tarihi de bizden sonraki nesillere bir ibret vesilesi yapmaktan başka birşey başarmış olmayız.
***
Sözünü ettiğimiz tartışmalardan ilki, Hüseyin Çelik’in kendi sitesinde on bir bölüm halinde yayınladığı Sultan 2. Abdülhamid ile ilgili yazı serisi etrafında cereyan etti.[1] Dış mihrakların ve içimizdeki mukallitlerinin bize “Kızıl Sultan” olarak tanıttığı Sultan Abdülhamid’i bu portrenin tam tersi yönde, olağanüstü kabiliyet ve başarılarla tarihe imzasını atmış bir dâhî yönetici olarak tanımaya başlamıştık ki, bu yazı serisi bizi üçüncü bir Abdülhamid portresiyle karşı karşıya getirdi. Bu portrenin tasvir ettiği Abdülhamid “Kızıl Sultan” değildi, ama “Ulu Hakan” olarak bildiğimiz kahramanın harikulâde özelliklerinden birçoğuna da o kadar ileri seviyede sahip değildi. Yazı serisinin tesbitleri arasında en önemli olanı ise, Abdülhamid idaresinin gerçekten bir istibdat yönetimi olduğu ve bu yönetim altında ünlü-ünsüz pek çok insanın zulme maruz kaldığı şeklinde idi.
