ÜMİT ŞİMŞEK

* ÜMİT ŞİMŞEK Bir bakış yeter herşeyle dost olmak için. Bir bakışla kâinat, ülkesi oluverir insanın. Orada yabancılık çekilmez. Orada korku nedir bilinmez. Hiçbir şey ürkütmez insanı, hiçbir şey kederlendirmez. Görülen dostun yüzü, işitilen dostun sesidir ancak. Onları öylece görmek ve işitmek için, sadece bir bakış yeter. *** Bir damla su, bir bakışla bir dünya olur. Onun yere inişini, bütün çiçeklerle karşılar insan. Susamış çiçeklerden her birinin hazzını ayrı ayrı duyar kalbinin derinliklerinde. Hepsini birden zevk eder. Suya kanan çiçeklerin sayısınca hazları birden yaşar. Onların diliyle dua eder, onların diliyle şükürler sunar. Bir damla, bir dünya olur. Bir kalb, dünyayı bir damla gibi emer. *** Bir serçenin cıvıltısı, bir bakışla bir dünya olur. Neş’eyle dolar dünya. Sayısız çığlıklar yankılanır dünyada sayısız kuşların neş’esiyle. Hepsini birden dinler insan, bir serçenin cıvıltısında. Bir muhteşem musikinin her bir nağmesini ayrı ayrı zevk eder. Her bir nağmeyle dualar eder,

ÜMİT ŞİMŞEK S u ister çatlamış topraklar. Su ister boynu bükük çiçekler. Su ister, fışkırıp filiz olmak isteyen tohumlar. Toprakta barınan yahut yerde yürüyen ne varsa, hepsi su ister. Su çok uzaklardadır. Üstelik acı ve tuzludur. Ne içilir, ne bir çiçeğe faydası dokunur. Onu getirmeye ve kana kana içmeye güçleri yetmez. Onun için, istediklerini, herşeye gücü yeten birisinden isterler. *** Toprağın her bir zerresinden duâlar yükselir Arşa. Yerin ve Göklerin Rabbine, Onun sayısız kulları, niyazlarını sunar. Dualara cevap veren, güneş ışığını gönderir denizlerin yüzüne. Suyu ısıtır, arıtır, havaya kaldırır. Bulutlara “Toplan” emrini verir. Bulutlar şevkle koşar Rabbinin emrine. Bölük bölük toplanırlar. Şekilden şekle girerler. Sonra rüzgâr emir alır Rabbinden. Hedef gösterilir. Ve rüzgâr, gösterilen yere bulutları taşır. Şimşeğe “Çak” emri ulaşır. Şimşek, tesbihatıyla gökleri çınlatır. Gök gürültüsüne “Müjdele,” buyurulur. “Müjdele Benim kullarıma rahmetimi.” Bulutlar “Geliyoruz,” diye h

Övünme alışkanlığı, Risale-i Nur talebelerini, eserleri anlamaktan, yaşamaktan ve iman hakikatlerine muhtaç kitlelere ulaştırmaktan uzaklaştırıyor. ÜMİT ŞİMŞEK -20- Bediüzzaman Said Nursî talebelerine “tefâni” adını verdiği bir kaide öğretmişti. Bu, Risale-i Nur talebelerinin benlik dâvâsından tamamen vazgeçerek birbirlerinde fâni olmalarını, buz parçası hükmündeki benliklerini cemaatin ortak havuzunda eritmelerini ve hareketlerinde yegâne gaye olarak Allah’ın rızasına talip olmalarını esas alan bir ilke idi. İlk nesillerde bu ilke olağanüstü sonuçlar verdi. Koyu bir istibdat döneminde, baskıların en yoğun seviyelere ulaştığı bir zamanda, bütün ülkeye yayılan bir hizmet ağının gece gündüz demeden senelerce faaliyetlerine devam etmesi ve yüz binlerce eseri üreterek insanlara ulaştırması, ancak benliklerinden soyunmuş, birbirlerine itimat ve muhabbette zirveye erişmiş, emeklerine Allah rızasından ve insanların imanlarını kurtarmaktan başka hiçbir gaye veya menfaati bulaştırmamış tertemiz

*** ÜMİT ŞİMŞEK B iz gökteki güneşi hiçbir zaman o anki haliyle görmeyiz. Güneş doğar. Biz ise, yaklaşık sekiz dakika sonra, onu doğarken seyretmeye başlarız. Ne zaman başımızı kaldırıp da güneşe baksak, o yine sekiz dakika önceki haliyle bize görünüyordur. Onunla aramızdaki mesafe o kadar büyüktür ki, ışığı ancak sekiz dakikada bize ulaşır. G ece semasında çok daha eski zamanları seyrederiz. Yıldızlardan herbiri yıllar öncesinden bize gülümser. Onlardan bize en yakın olanlarının ışığı dünyamıza gelinceye kadar seneler geçmiştir. Meselâ Süreyya Takımyıldızlarını, yaklaşık 500 yıl önceki haliyle seyrederiz. İçinde yaşadığımız galaksinin derinliklerinde göz gezdirdiğimiz zaman, mesafeler binlerce yıla çıkar. Samanyolunun merkezi eğer görüşü engelleyen bulutlarla kaplı olmasaydı, bu bölgeyi 30 bin yıl önceki haliyle seyredecektik. Bu galaksinin bir ucundan diğerine bakanlar ise, 100 bin sene öncesini görürler. Saniyede 300 bin kilometre hızla koşan ışık, galaksimizi boydan boya ancak 100