Şükrüne şükürler Senin

  

Ümit Şimşek  

  

Ey gökleri ve yeri ve içindekileri yoktan yaratan Rabbim,

Ben bir hiçtim.

Beni Sen kudretinle yarattın.

Bana Sen vücut verdin, hayat verdin, ruh verdin.

Bunları Sen bağışlamasaydın eğer, hiç kimse beni hiçlikten ve yokluktan çıkarıp bu dünyaya gönderemezdi.

Ben bir anne ile babadan doğdum. Ama ben dünyaya gözümü açmadan önce, onlar da nasıl bir bebek beklediklerini bilmiyorlardı.

Bana Sen, kendi dilediğin gibi bir suret verdin.

Bana, dünyada hiç kimseye vermediğin bir sima verdin:

Âlemlerin Rabbi benim yüzümde, sadece bana ait bir eserini nasıl işlemiş, göreyim ve göstereyim diye.

Bana göz verdin, Senin eserlerini göreyim diye.

Bana kulak verdin, Senin yarattıkların seni nasıl zikrediyor, işiteyim diye.

Bana akıl verdin, Seni bulayım diye.

Bana dil verdin, Seni zikredeyim diye.

Bana kalb verdin, Seni seveyim diye.

Dünya ve âhiretin bütün nimetlerini önüme serdin. Ve bana bir arzu verdin: Senden isteyeyim diye.

Vermek istedin. Çünkü vermek Senin şânındandır. Onun için bana istemeyi öğrettin.

Aldığım her nefes Senin rahmetindendir, yâ Rabbi.

Eriştiğim her nimet Senin ihsanındır, yâ Rabbi.

Neş’em, sevincim, mutluluk ve huzurum hep Sendendir, yâ Rabbi.

Senin gizli ve açık nimetlerinin sayısını bilemem, hayal bile edemem. Bilsem de saymakla bitiremem, yâ Rabbi.

Yalnız, üzerimdeki en büyük nimetini bilirim:

Bana şükretmeyi öğreten de Sensin, yâ Rabbi.