ÜMİT ŞİMŞEK

     Okumak bir kafa işidir; kafa yormak da dünyanın en zor işidir. Bunu anlamak bize zor gelmiyor. Anlamakta zorlandığımız şey şu: Okumak,  aynı zamanda, dünyanın en zevkli işidir. Zordur, ama zevklidir. Göz için bakmak, dil için tatmak ne ise, zihin için öğrenmek ve yeni ufuklara açılmak da odur.

       Sonbahar kadar haksızlığa uğrayan bir mevsim daha yoktur. Nedense, onunla beraber hemen hüzün akla geliverir. Gerçi yaz mevsimini birtakım gelip geçici maceralarla tüketip de güze gelince ayrılık acısıyla baş başa kalanlar için bu durum geçerli olabilir; ama o da sonbaharın doğasıyla değil, kişinin hayat tarzıyla ilgili bir meseledir.

    Dünyada kutlanacak bir şeyler varsa, bunların en önde geleni, herhalde, âlemlere rahmet olarak gönderilen zâtın dünyaya gelişi olmalıdır. Müslümanlar da asırlardır böyle yapıyor ve her sene velâdet gecesini büyük bir coşku ile kutluyorlar. Dün akşam, o mübarek yıldönümlerinden birini daha bütün bir İslâm âlemiyle beraber kutladık. Salı akşamına isabet etmesi sebebiyle Bir Ayet Bir Hadis programının bu bölümünü de bu konuya ayırdık

  * “En Tehlikeli Üç Harfliler” başlıklı yazımızda, asıl korkulması gereken üç harflinin “ben” olduğu üzerinde durmuştuk. Kelimenin Arapçadaki ve Batı dillerindeki “ene” ve “ego” şeklindeki karşılıkları da, dikkat çekici bir şekilde, yine üç harfli olarak karşımıza çıkıyor. Fakat en tehlikeliden daha tehlikeli bir üç harfli daha var.   Daha doğrusu, en tehlikelinin daha da tehlikeli bir hali. Yazımızın devamında bu konuya geliyoruz: